Kto to jest faktor oraz faktorant
Umowa faktoringowa
Umowa faktoringowa należy do umów nienazwanych, co oznacza że jej kształt nie jest wprost zapisany w przepisach prawa. W związku z tym jej treść jest swobodnie kształtowana przez strony, byleby była ona zgodna z prawem i zasadami współżycia społecznego.
Umowa faktoringowa powstała w odpowiedzi na potrzeby rynku gospodarczego. Stanowi ona formę zewnętrznego finansowania przedsiębiorstwa poprzez wykup jego wierzytelności.
Umowa faktoringowa jest zawierana między dwoma podmiotami:
- faktorantem, którym jest dostawca towarów lub usług,
- faktorem, którym jest nabywca wierzytelności.
Umowa faktoringu zawiera dwa zasadnicze elementy. Po pierwsze jest to cesja wierzytelności, a po drugie pożyczkę, którą spłaca nabywca wierzytelności nabytej w drodze cesji. Całe wykonanie umowy faktoringowej polega na tym, że faktorant ceduje każdą fakturę na faktora, po czym otrzymuje za nią zapłatę. Podsumowując, umowa faktoringu to umowa, na mocy której faktor skupuje jednorazowo jedną lub kilka oznaczonych w umowie wierzytelności.
Poza faktorem i faktorantem, uczestnikiem umowy jest również dłużnik faktoringowy, czyli odbiorca towarów lub usług. Nie jest on jednak jej stroną.
Więcej na ten temat przeczytasz w artykule: Umowa faktoringowa
Pojęcie faktora
Jako, że do umowy faktoringu nie odnoszą się żadne przepisy, nie mamy również prawnie uregulowanego pojęcia faktora. Definicję możemy wyprowadzić jedynie z samego przeznaczenia umowy faktoringowej.
Pojęcie faktor oznacza podmiot, który świadczy usługę faktoringu. Faktorem jest najczęściej bank albo firma zajmująca się skupem wierzytelności handlowych. Najczęściej jest więc to wyspecjalizowana instytucja finansowa oferująca faktoring.
Faktor w zależności od rodzaju umowy może:
- przyjmować na siebie ryzyko nieterminowej spłaty należności - tzw. faktoring pełny;
- przyjmować na siebie ryzyko, które nadal obciąża przedsiębiorstwo sprzedające należność - tzw. faktoring niepełny.
Kryteria dobrego faktora
Potencjalni faktoranci również mają swoje kryteria, które mają charakteryzować faktora. Przedsiębiorcy szukający dofinansowania najchętniej szukają partnera, którzy stosują odroczone terminy płatności do 60 dni, a w wyjątkowych sytuacjach do 90 dni oraz tacy, co do których nie ma ograniczeń w zbywaniu wierzytelności.
Wynagrodzenie dla faktora
Wynagrodzenie dla faktora stanowi prowizja, którą pobiera on sobie od wierzytelności. Prowizja ta najczęściej określona jest w umowie faktoringowej przez zapis na przykład 10% ceny wierzytelności.
Pojęcie faktoranta
Pojęcie faktora, podobnie jak faktoranta również nie zostało prawnie uregulowane, a jego definicję można wyprowadzić z przeznaczenia umowy faktoringowej.
Pojęcie faktorant określa podmiot, który korzysta z usługi faktoringu. Faktorant to przedsiębiorca będący sprzedawcą albo dostawcą, któremu z mocy zawartej umowy handlowej przysługuje prawo do żądania zapłaty za sprzedane lub dostarczone towary lub świadczone usługi. Jest to więc przedsiębiorca, który chce sprzedać posiadane wierzytelności w celu poprawy swojej płynności finansowej albo przeniesienia tego ryzyka na inny podmiot. Najczęściej z faktoringu korzystają małe i średnie przedsiębiorstwa i stąd też podmioty te najczęściej są faktorantami.
Wymogi wobec faktorantów
Faktorantem może zostać ten przedsiębiorca, który wpisuje się w pewne cechy jakie powinien posiadać faktorant.
Przede wszystkim podkreślane jest, że do umowy faktoringowej może przystąpić taki przedsiębiorca, który posiada bezsporne i niewymagalne wierzytelności wobec innych przedsiębiorstw. Inaczej mówiąc przedsiębiorca, który chce być faktorantem nie powinien być zadłużony w stosunku do innych przedsiębiorców. Wyjątkowo przedsiębiorca mający długi może zostać faktorantem, gdy dany faktor nie ustala wymogów co do wielkości obrotów i okresu funkcjonowania faktoranta.
Rozbieżności co do wymogów faktoranta wynikają z tego, że każdy faktor może ustalić sobie własne kryteria. Do przykładowych należą:
- minimalny roczny obrót faktoranta;
- odpowiednia ilość stałych dostawców;
- planowany roczny obrót firmy.
Do najczęstszych sytuacji, w których faktorzy odmawiają zawarcia umowy z przedsiębiorstwami należą:
- zła sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa,
- złe doświadczenia płatnicze z odbiorcami,
- faktury z krótkim terminem płatności,
- transakcje z podmiotami, co do których istnieje ryzyko niewypłacalności,
- częste zwroty towarów,
- brak stałych odbiorców,
- stosowanie częściowych płatności.
Faktor i faktorant - podsumowanie
Faktoring nie jest rozwiązaniem przeznaczonym wyłącznie dla dużych firm. Mogą z niego skorzystać przedsiębiorstwa różnych rozmiarów, ponieważ przy tego typu umowach bardziej brane pod uwagę są takie cechy jak rzetelność i wiarygodność przedsiębiorcy.
Faktor przede wszystkim powinien mieć stałych odbiorców i realizować strategię zwiększania obrotów, z kolei faktorant powinien wykazywać stabilne obroty i stosować wobec odbiorców odroczone terminy płatności. Na faktorantów szczególnie poszukiwani są producenci wyrobów masowych, a udokumentowanie ich sprzedaży musi być odpowiednio udokumentowane - za pomocą umów oraz faktur.
Zostaw swoje dane - bezpłatnie znajdziemy dla Ciebie najlepszą ofertę faktoringu:
Oceń ten artykuł:
